NieuwsIn Memoriam: Remco Campert (1929 – 2022)
Geschreven doorJob Jan Altena
Terug naar overzicht
Actie om literatuur te promoten: deze zomer Piet Parra-tas vol literatuur in de boekhandel
Kabinet komt belofte na: btw blijft 9% voor cultuur, media en sport
Bedroefd heeft de Stichting CPNB kennis genomen van het overlijden van Remco Campert. Met Remco Campert, die op 92-jarige leeftijd overleed, verliest de literatuur een van haar grootste dichters en een bijzonder geliefd schrijver. Campert laat een indrukwekkend oeuvre na: zijn gedichten, romans, novellen en columns vinden steeds weer nieuwe lezers. De CPNB wenst de familie, vrienden, geliefden en de uitgeverij van Remco Campert veel sterkte.
‘Het overlijden van Remco Campert raakt mij zeer’, aldus CPNB-directeur Eveline Aendekerk. ‘Door zijn werk heb ik de literatuur ontdekt. Hij heeft die liefde aangewakkerd. Het leven is vurrukkulluk was voor mij één grote inspiratiebron. Campert heeft ongelooflijk veel betekend voor het collectieve boekenvak en de CPNB koestert de rijke samenwerking. Hij zal gemist worden.’
Remco Campert zag zichzelf in de eerste plaats als dichter en in al zijn werk is zijn poëtische blik dan ook te ontwaren: nu eens lichtvoetig, dan weer melancholisch. Zijn stijl is herkenbaar en soepel, zijn blik op de wereld speels, maar ook doortrokken van weemoed.
In de jaren veertig en vijftig werd de basis gelegd voor een leven in de literatuur. Remco Campert schreef, gevormd door de echo van de oorlog, geïnspireerd door film en jazz, en door de generatiegenoten waarmee hij de redactie van het gestencilde tijdschrift Braak vormde. Campert gold als de meest verstaanbare, als de minst experimentele van de groep dichters die aangeduid werd als de Vijftigers en waar ook dichters als Gerrit Kouwenaar, Bert Schierbeek, Lucebert en Hugo Claus toe gerekend worden.
In de jaren zestig deed Campert stof opwaaien met vooruitstrevende en populaire romans als Het leven is vurrukkulluk (1961) en Tjeempie! of Liesje in luiletterland (1968). Beide groeiden uit tot moderne klassiekers en Het leven is vurrukkulluk werd in 2011 voor de campagne Nederland Leest opnieuw uitgegeven en verspreid door bibliotheken in het hele land.
Voor de Boekenweek van 1985 omschreef Remco Campert met Somberman’s actie op fenomenale wijze het leven van een werkloze man, een gewezen dichter, die door drank en lethargie nauwelijks ergens toe komt. Jarenlang schreef Campert zijn uiterst geestige stukken over Somberman, voor onder andere de Volkskrant. In diezelfde krant deelde Campert van 1996 tot 2006 een column op de voorpagina met Jan Mulder: CaMu. Voor de Boekenweek van 1999 schreven Mulder en Campert Familie-album als Boekenweekessay.
Vier jaar geleden maakte de schrijver bekend te stoppen met schrijven, al verschenen er nog wel notities van zijn hand in de Volkskrant. Remco Campert liet een groot oeuvre na dat veelvuldig werd bekroond, onder andere met de Reina Prinsen Geerlingsprijs (1953), de Jan Campert-prijs (1956), de P.C. Hooftprijs (1976), de Gouden Ganzenveer (2011) en de prestigieuze Prijs der Nederlandse Letteren (2015).
Bij het nieuws van zijn overlijden gingen de gedachten van veel lezers ongetwijfeld uit naar de slotregels van het beroemde gedicht ‘Poëzie is een daad’ uit de bundel Het huis waarin ik woonde (1955): Elk woord dat wordt geschreven / is een aanslag op de ouderdom. / Ten slotte wint de dood, jazeker, / maar de dood is slechts de stilte in de zaal / nadat het laatste woord geklonken heeft. / De dood is een ontroering.
